Groeten uit de Gouden Krim

Met ongelooflijk veel zin liet ik mij tot Baktasarai rijden, 't is te zeggen ik moest wel ineens, na mijn ongelooflijke lange rustdag in Istanbul (lees fietsloze zesdaagse)roestige reuzen over. Want de bergen kleurden hier heerlijk herfstig dat ik, wanneer ik boven kwam alle kleuren en geurde, u begrijpt?
Woorden te kort voor dit prachtige schiereiland, dat niet Oekraiens niet Russisch niet Muslim was... Al dachten de Russen daar anders over met hun oorlogsvlot gestationeerd in Sevastopol, hun oorlogsschepen lagen er stralend bij in de gouden maand, zoals de oekrainers Oktober noemen. In Baktasarai zou ik temidden van dat goud een bewaard moskeeencomplex bewonderen bij avondzon. Tante Katarina had na het terugtrekken van de Otomanen uit de Krim dit bewaard uit schoonheid. De decor werd nu gretig gebruikt voor trouwfoto's. Opgedaan op de schoonste dag van hun leven, het stof in de laatste zonnestralen.Hun fotograaf als idealist dit niet in beeld brengend, ik de realist.
Waar zal ik slapen. Heerlijk dit nooit echt te weten, de Romanticus. Heerlijk dit wel een beetje te weten...
Even buiten de kleine stad werd ik naar een ander dorp gestuurd met een ondergaande zon. Nog voor ik het wist zat ik met grootmoeder Nina en kleindochter nina onder de notelaar. Gevuld met pannekoeken,verse koeiemelk en pruimenconfituur begon ik de volgende dag aan de weg door de bergen richting de Kust van Alushta. Ik smulde het landschap, de vallende bladeren de staalblauwelucht, de rotsen, de wolken in het dal, ...
Een echte climax was de zoveelste bareel niet, ik was er die dag verscheidende tegen gekomen omwille van het natuurpark. Hier en daar waren er paddestoelen plukkers maar in het grootste deel van de dag was ik alleen met de bergen. Die laatste bareel en een al te nieuwsgierig boerinneke met haar koe onder immense naaldbomen. Ja het was zo schoon dat ze er geld voor vroegen, 50 Roebel, Wat duur madam, zo zonder motor ik?
ja auto 200 roebel, lap er was geen doorkomen aan. Al hoop ik dat de natuur er goed aan heeft, mijn 50 roebel. Na een haarspeldenbochtenwerk van 20 kilometer bereik ik de kust en kan hier in de schaduw van Lenin, dolgedraaide lunaparken en Kustmuzak aan de kade (zoals je het alleen hier kunt meemaken) voor een kleine 10 roebel meer mijn rennerskuiten te slapen leggen...
De volgende dag volgde ik wijselijk de kustlijn al was ze even grillig, van links naar rechts slingerend als van boven naar beneden de landtongen en de zee daar tussenin. De kustplaatsen tussenin waren kleine opgefokte blankenbergens, maar ik kon er wel eentje vinden, een baai en wat huizen. Of eerder een grindpad dat naar de kust liep, een kleine bouwwerf uiterst rechts en enkele gehavende kotterijen in het midden als na een storm en de ondergaande zon aan de andere kant die dit alles bevestigde. Een oude man en zijn klein zwart hondje wees mij naar zijn huis ergens tussen die storm in het midden. Ik kwam veilig niet te dicht bij de man, de storm had hier geen oren naar (lees neus). Ruskie Ruskie Vuist Ruskie flot zei hij meer dan er schelpen op het strand lagen, ik moest bijna geloven dat die oorlogsvloot in zijn huis was gestrand. Gelukkig slechts verdwaalde vodkaflessen onder de keukentafel en een vriendelijk krassend vrouwtje temidden die storm in de keuken. Gelukkig dat ik veel honger had en het uitzicht wreed schoon. Ik kreeg een bed in het andere deel, het feitelijke huis, zelf woonden ze in een half afgewerkte bouwwerf, Russia Russia en de man goot zich nog een vodka uit.
Het ontbijt sloeg ik hier over, een eerlijk portret van Varisa en haar hond bij de zee stemden mijn dag goed in, de blauwe hemel loog er niet om.
Via de bergpaden zou ik de grote weg die de hoofdstad van de Krim met Rusland verbond bereiken. Mijn gedetailleerde kaart als goede gids, geen mens in de verste verte op dit pad, het pad zich in tweeen deelt kunnen we nog volgen maar dan nog eens, weg dood tegen de bergwand, weg kwijt tussen oude bomen, maar zo schoon dat dit bijzaak was en ik uiteinelijk op een heel andere plek uitkwam dan gepland. Mijn paardje en ik waren ergens tussen dit alles betoverd dat een grote boze steen ons niet had gespaard. Zo ben ik nu hier in Kerc beland met 5 spaken minder nabij de Russcische grens. Josja, Rastaman, probeerde me, zonder resultaat in zijn stad Feodosia aan een reparatiebeurt te helpen. De Armeense bouwwerken werden eerder het hoofdthema van de dag dan de gebroken spaken, hopelijk hier in Kerc meer geluk. Naar het schijnt is hier een grote Griekse ruinesite niet ver vandaan. Wat hier niet allemaal in de Krim is gepasseerd. Gisteren zelfs nen echte coureur op zijne velo...